صنعت و معدن

این مقاله عوامل تأثیرگذار بر ناکامی صنعت ایران در همگامی با توسعه پایدار را بررسی می‌کند. با استفاده از مفهوم “دیابت ساختاری”، چالش‌هایی چون نبود سیستم‌های مدیریت مدرن، فشارهای سیاسی و محلی، و استفاده ناکافی از داده‌های تحلیلی تحلیل شده‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که تنها ۲۵٪ از شرکت‌های ایرانی در مسیر توسعه پایدار گام مؤثر برداشته‌اند و هیچ‌یک نتایج قابل‌توجهی در زمینه حفاظت از محیط‌زیست و مسئولیت اجتماعی کسب نکرده‌اند. تحلیل‌ داده‌ها بیانگر آن است که شرکت‌ها با مشکلاتی در زمینه همکاری تیمی، انضباط مالی و تکامل ساختاری مواجه‌اند. این مقاله راهکارهایی نظیر تقویت فرآیندهای داده‌محور، کاهش دخالت‌های سیاسی و بازنگری در ساختارهای سنتی را برای دستیابی به توسعه پایدار ارائه می‌دهد.