در روزهای جاری در مورد کمبود ونبود تختهای خالی فراوان شنیده ایم ودر یکی از گزارشات میدانی خواندم شرکتها واشخاصی هستند که با دریافت ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان تمام وسایل آی سی یو بیمارستان را به خانه بیمارکرونایی می آورند که واقعا سنگین است. حدودیک سال ونیم از ورود این ویروس به کشورمان می گذرد،نگارنده در این مجال اصلا قصد زیرسئوال بردن مدیریت این بیماری و تهیه واکسن را ندارد صرفا درمورد بیمه کرونا که چند شرکت بیمه ای آن هم در حد خیلی جزئی اطلاع رسانی کردند بحث دارم .سوال اینجاست با وجود هزینه های سنگین این بیماری از بستری تا تهیه دارو چرا این محصول جدید با استقبالی مواجه نشد و با وجود دغدغه مردم درباره این بیماری مهجورماند.شاید فقط بخاطر اطلاع رسانی ضعیف شرکتها بود یا اینکه این محصول را با بی رغبتی و توجه بیمه مرکزی طراحی کردند.مخصوصا هم که رشته های درمان معمولا زیان ده هستند و روی این رشته تحقیق جامعی انجام ندادند.
بنده اطمینان دارم اگر اجبار قانون و جریمه در صدور بیمه ثالث نبود شایدهنوز هم مثل مالکین موتورسیکلت جمعیت عظیمی خرید این بیمه را هزینه می دانستند و انجام نمی دادند .
موضوع دیگر در صنعت بیمه ،شیوه گرفتن حق بیمه است که موجب کلاهبرداری های زیادی گردیده ،نمونه عینی که برای اینجانب اتفاق افتاد این بود که در سال گذشته از یک شماره ثابت رند با من تماس گرفتند و گفتند می خواهند کارت مکمل بیمه درمان با پرداخت مبلغی سالیانه ارسال کنند ،وقتی اطلاعاتشان را خواستم گفتند مجوز از بیمه مرکزی دارند که با تماسی ساده متوجه شدم کاملا جعلی هستند و احتمالا افراد زیادی گول شماره ثابت رندی که تماس می گرفتند را خورده اند و خواهند خورد.
در بسیاری از کشورها خرید بیمه عمر یا سرمایه گذاری از بدیهیات و پرداخت حق بیمه آن از اولویت های مخارج زندگی است حتی برای شخصی که بی خانمان هست ولی در کشور ما بدلیل اینکه شرکتها نمی توانند درست توضیح دهند که چه فرقی بین سرمایه گذاری در بیمه وبانک وجود دارد و بیشتر روی سود مرکب موجود تاکید دارند در صورتی که وجه تمایز اصلی در ارائه خدمات بیمه ای هست که وجود دارد، هنوز برای عده زیادی بیمه یک خدمت لوکس و هزینه بر است.
مدت زمان زیادی است که ناکارآمدی بیمه تامین اجتماعی برای مردم مشخص شده و با هزینه بالای حق بیمه ای که می پردازند سرویس مناسبی دریافت نمی کنند و بیشتر درفکر مبلغ ناچیز بازنشستگی بعد ۲۰ تا ۳۰سال هستند در صورتی که نه خدمات درمانی مناسبی دریافت کردند و فقط از روی عادت که بیمه دارند ادامه می دهند و نه امکان پشیمان شدن دارند و انگار نه انگار که هر ماه بخشی از درآمد خود را داده اند تا به سن خاص و سالیان متمادی که پرداخت کردند برسند .
این بازار بکر برای مابقی شرکتها ی بیمه ای وجود دارد که با فرهنگسازی و ارائه مناسب این بخش مهم را پوشش دهند.چرا فقط زمانی که زلزله می اید مردم بدنبال خرید بیمه آتش سوزی وزلزله هستندوبسرعت این تب خرید فروکش می کند ،پس متوجه می شویم شرکتها تلاشی برای بزرگ کردن این صنعت نمی کنند وبنظر این شرکتها فقط در جهت اهداف مالی وسهامداران خودشان حرکت میکنند و به هرطریق سعی در شرکت داری و سرمایه گذاری می کنند.
حلقه مفقوده فرهنگسازی این صنعت با پولهای میلیاردی صرفا در برنامه ای مثل دوربرگردان در تلویزیون محقق نخواهد شد.هیچ شفافیتی درباره بودجه فرهنگسازی یا تبلیغات وجود ندارد و معلوم نیست، مثلا درصدی که در صندوق تامین خسارتهای بدنی باید به امر اطلاع رسانی اختصاص پیدا کند نامشخص است.
با تمام این تفاسیر چه راهکار ها وپیشنهاداتی برای این موضوع وجوددارد:
۱- فرهنگسازی با گنجاندن در مقاطع تحصیلی و دانشگاهی می تواند تاثیر بسزایی داشته باشد تلاشهای صورت گرفته مثل چاپ کتابچه یا زنگ بیمه در مدارس خوب است ولی بیشتر مقطعی و موقت است . در این راستا نیازمند برنامه ای جامع و جدی با هماهنگی ارگانهای مرتبط هستیم.
۲- مشاور بیمه ای به عنوان شغلی که باید مورد حمایت قرارگیرد در اولویت برنامه های بیمه مرکزی باشد ،صرفا دادن نمایندگی شرکتهای بیمه ای نمی تواند موجب گسترش این صنعت گردد.
۳- تخصیص درصد مشخص وشفاف از حق بیمه برای بخش اطلاع رسانی و تبلیغات این صنعت به تمام رسانه های صوتی تصویری وبصری، کاغذی و مجازی و…بصورت مستمر و همه گیر، موجب رشد واعتلای این صنعت مهم خواهد شد.
