به گزارش برداشت روز، برگزاری ششمین نمایشگاه بین المللی حمل و نقل، لجستیک و صنایع وابسته تهران قرار بود یک رویداد تخصصی و رو به آینده باشد؛ جایی برای نمایش دستاوردهای فنی، تبادل ایده های صنعتی و ترسیم مسیر توسعه زیرساخت های حمل و نقل کشور. اما آنچه در عمل رخ داد، نشان داد که گاهی یک اتفاق حاشیه ای می تواند تمام اهداف یک نمایشگاه را به حاشیه براند و نگاه ها را از محتوا به جنجال معطوف کند.
این نمایشگاه که در محل دائمی نمایشگاه های بین المللی تهران برگزار شد، به جای آنکه با نوآوری ها و راهکارهای لجستیکی در یادها بماند، با حضور یک چهره اقتصادی بسیار بحث برانگیز به صدر اخبار و شبکه های اجتماعی راه پیدا کرد؛ حضوری که موجی از انتقاد، پرسش و تردید را در میان افکار عمومی ایجاد کرد.
نمایشگاه حمل و نقل و لجستیک تهران؛ وقتی نوآوری و جنجال در هم میآمیزد
ششمین نمایشگاه بینالمللی حمل و نقل، لجستیک و صنایع وابسته تهران، که در محل دائمی نمایشگاههای بینالمللی برگزار شد، قرار بود فرصتی برای معرفی تازهترین دستاوردها، فناوریها و پلتفرمهای نوین حمل و نقل باشد. شرکتهای داخلی و بینالمللی در زمینه مدیریت ناوگان، لجستیک شهری، نرمافزارهای حمل و نقل هوشمند و خودروهای جدید حضور داشتند و محیطی پر از ایده و فناوری برای فعالان این صنعت فراهم شده بود.
در این میان، پلتفرمهای جدید مانند ون ۳۶۰ که امکان مدیریت ناوگان ون و تاکسیهای بین شهری را با امکانات پیشرفته دیجیتال فراهم میکنند، توجه ویژه بازدیدکنندگان و کارشناسان را به خود جلب کردند. این پلتفرمها، با ارائه سیستمهای رزرو آنلاین، مدیریت مسیر، محاسبه هزینهها و گزارشگیری لحظهای، نویدبخش تحول در حمل و نقل بین شهری و شهری هستند و یکی از جذابترین بخشهای نمایشگاه را تشکیل دادند.
با این حال، همانطور که پیشتر اشاره شد، حضور یک چهره اقتصادی بحثبرانگیز باعث شد که تمرکز رسانهها و افکار عمومی از نوآوریها و دستاوردهای تکنولوژیک به حواشی و واکنشها منتقل شود. این اتفاق نشان داد که حتی در رویدادهای تخصصی و فناوری محور، حاشیه میتواند تمام دستاوردها را تحت تاثیر قرار دهد.
نمایشگاه تخصصی یا صحنه بازگشت چهره های مسئله دار؟
آنچه بیش از همه مورد توجه قرار گرفت، نه غرفه ها بود و نه فناوری ها، بلکه حضور نمادین فردی بود که نام او سال هاست با پرونده های پرابهام اقتصادی گره خورده است. بسیاری از مخاطبان این پرسش را مطرح کردند که اساسا چه ضرورتی دارد یک نمایشگاه تخصصی، به محلی برای دیده شدن چنین چهره هایی تبدیل شود؟
منتقدان معتقدند که نمایشگاه های صنعتی باید ویترین تخصص، شفافیت و اعتماد باشند، نه بستری برای بازسازی تصویر عمومی افرادی که سابقه آنها همچنان محل بحث و پرسش است. از نگاه این گروه، چنین حضوری نه تنها کمکی به اعتبار رویداد نمی کند، بلکه می تواند پیام اشتباهی به فعالان اقتصادی، سرمایه گذاران و حتی جامعه منتقل کند.
واکنش افکار عمومی؛ بی اعتمادی، سوال و خشم پنهان
بازتاب این اتفاق در شبکه های اجتماعی به وضوح نشان داد که جامعه نسبت به چنین حضورهایی حساس است. بسیاری از کاربران تاکید کردند که مسئله اصلی، شخص خاص نیست، بلکه عادی سازی حضور چهره های پرحاشیه در فضاهای رسمی و اقتصادی است. این نگاه باعث شد نمایشگاهی که قرار بود درباره آینده حمل و نقل باشد، به صحنه ای برای بحث درباره گذشته های حل نشده تبدیل شود.
برخی دیگر این سوال را مطرح کردند که آیا برگزارکنندگان نمایشگاه از پیامدهای رسانه ای چنین حضوری آگاه نبودند یا اساسا اهمیتی به آن ندادند؟ سکوت رسمی و نبود توضیح شفاف، خود به عاملی برای تشدید انتقادات تبدیل شد.
آسیب به اعتبار رویدادهای تخصصی؛ وقتی نمایشگاه از مسیر خود خارج می شود
نمایشگاه های تخصصی در هر کشوری نقش ستون فقرات توسعه صنعتی، فناوری و اقتصادی را بازی می کنند. این رویدادها قرار است محلی برای گفت وگو میان متخصصان، معرفی نوآوری ها، جذب سرمایه و ایجاد اعتماد میان فعالان یک حوزه باشند. اما تجربه سال های اخیر نشان می دهد که در برخی موارد، این کارکرد اصلی قربانی تصمیم هایی می شود که هیچ نسبتی با تخصص و اعتبار حرفه ای ندارند.
در ماجرای اخیر نمایشگاه حمل و نقل و لجستیک تهران، آنچه بیش از هر چیز زیر سوال رفت، نه کیفیت غرفه ها و نه سطح مشارکت شرکت ها، بلکه فلسفه برگزاری چنین رویدادهایی بود. وقتی یک نمایشگاه تخصصی به واسطه حضور یک چهره پرحاشیه به تیتر اول رسانه ها تبدیل می شود، این پیام ناخواسته به جامعه مخابره می شود که حاشیه، همچنان از متن مهم تر است.
بی توجهی به مدیریت تصویر رسانه ای
یکی از خطاهای تکرارشونده در برگزاری برخی رویدادهای بزرگ، نادیده گرفتن مدیریت تصویر رسانه ای است. برگزارکنندگان گاهی تصور می کنند که هر نوع دیده شدن، به معنای موفقیت است؛ در حالی که دیده شدن منفی می تواند هزینه ای بسیار سنگین تر از دیده نشدن داشته باشد.
وقتی افکار عمومی به جای صحبت درباره فناوری، زیرساخت، آینده صنعت یا فرصت های همکاری، درگیر سوال هایی درباره چرایی حضور افراد مسئله دار می شود، اعتماد به کل رویداد آسیب می بیند. این آسیب فقط محدود به همان نمایشگاه نیست، بلکه به مرور زمان اعتبار کل صنعت نمایشگاهی کشور را تحت تاثیر قرار می دهد.
نمونه های مشابه؛ وقتی حاشیه، تکرار می شود
این اتفاق، اولین و آخرین نمونه از این دست نیست. در سال های گذشته، موارد مشابهی در رویدادهای دیگر نیز دیده شده است:
در یکی از نمایشگاه های بزرگ حوزه فناوری و استارتاپ، حضور و سخنرانی چهره هایی که سابقه فعالیت اقتصادی آنها همواره با ابهام همراه بوده، باعث شد بخش قابل توجهی از پوشش رسانه ای رویداد به جای معرفی نوآوری ها، به تحلیل گذشته و حواشی افراد اختصاص پیدا کند. نتیجه چه بود؟ بسیاری از استارتاپ ها و فعالان واقعی این حوزه عملا دیده نشدند.
در نمونه ای دیگر، یک جشنواره فرهنگی و هنری که با هدف حمایت از تولید داخلی برگزار شده بود، به دلیل دعوت از چهره هایی که ارتباط مستقیمی با موضوع رویداد نداشتند، با موجی از انتقاد مواجه شد. منتقدان این سوال را مطرح کردند که آیا این رویداد محلی برای معرفی هنر و تولید است یا سکویی برای بازسازی چهره های مسئله دار؟
حتی در برخی همایش های اقتصادی، دیده شده که تمرکز بیش از حد روی افراد پرحاشیه باعث شده اصل محتوا کاملا به حاشیه برود و خروجی ملموسی برای شرکت کنندگان باقی نماند.
هزینه ای که صنعت می پردازد
نکته مهم اینجاست که هزینه این حاشیه سازی را نه برگزارکننده می پردازد و نه چهره های خبرساز، بلکه فعالان واقعی صنعت هستند که تلاش می کنند در فضایی حرفه ای دیده شوند. وقتی اعتبار یک نمایشگاه زیر سوال می رود، شرکت های معتبر بین المللی و حتی داخلی برای حضور در دوره های بعدی مردد می شوند.
این بی اعتمادی به مرور باعث کاهش کیفیت مشارکت، افت سطح تخصصی رویداد و در نهایت تضعیف جایگاه نمایشگاه های داخلی در مقایسه با رویدادهای منطقه ای و جهانی می شود.
پرسشی که بی پاسخ مانده است
در تمام این موارد، یک سوال اساسی همچنان بی پاسخ می ماند:
معیار حضور در رویدادهای رسمی و تخصصی چیست؟
آیا صرف دیده شدن و ایجاد موج رسانه ای، جایگزین تخصص، شفافیت و اعتبار شده است؟
آیا برگزارکنندگان حاضرند برای چند روز توجه رسانه ای، سال ها اعتمادسازی را به خطر بیندازند؟
جمع بندی؛ درسی که نباید نادیده گرفته شود
ماجرای این نمایشگاه یک بار دیگر نشان داد که حاشیه ها تصادفی نیستند؛ نتیجه تصمیم هایی هستند که می توانند آگاهانه یا ناآگاهانه گرفته شوند. حضور چهره های پرابهام در رویدادهای تخصصی، حتی اگر بدون نقش رسمی باشد، تبعات اجتماعی و رسانه ای دارد که نمی توان آن را نادیده گرفت.
اگر قرار است نمایشگاه های تخصصی نقش واقعی خود را در توسعه اقتصادی ایفا کنند، لازم است مرز روشنی میان تخصص، اعتبار و حاشیه کشیده شود. در غیر این صورت، هر دستاوردی زیر سایه جنجال محو خواهد شد و اعتماد عمومی، که مهم ترین سرمایه هر رویداد اقتصادی است، بیش از پیش آسیب خواهد دید.
