در رثای یادگاران ماندگار
هر از چندگاهی خبر می رسد که یکی از دوستان عزیزمان از دنیا رفته و آسمانی شده است. درست یکسال پیش در ۲۷ اردیبشت ۱۳۹۹ دکتر حسین کاظم پور اردبیلی، حدود دو هفته پیش یعنی ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۰ دکتر هادی نژادحسینیان و دیروز هم که ۲۵ اردیبهشت بود دکتر اکبر ترکان. دو شخصیت اول به خاطره پیوسته اند و سومی هم چند وقت دیگر از یاد می رود. رسم زمانه همین است. یک روز می آئیم و روزی دگر میرویم. امّا چه خوبست که با نیکنامی بار سفر را ببندیم و این دنیا را برای کسانی که امروز هستند و از فردایشان خبر ندارند و آنهائی که فرداها می آیند و نمی دانیم که چه سرنوشتی در انتظارشان است، باقی بگذاریم.
چند ویژگی در این سه دوست مشترک بود، همگی عاشق توسعه و سربلندی این مملکت بودند و در دلشان مهر به مردم خوب ایران زمین. همگی مردان بزرگی بودند که ایران از دستشان داد. مردانی دانشمند، پارسا، پاکدست و پرتلاش: یکی در حوزه سیاست بهم تنیدهِ اُپک، دیگری در حوزه سیاست و صنعت و سومی هم در حوزه توسعه و اقتصاد. هر سه تحول آفرین بودند. نیک می دانیم که هیچکدام متاعی با خود از دیار فانی به سرای باقی نبردند، بلکه توشه آنها خدمات ماندگاریست که همواره در یادها خواهد ماند.
چه نعمت بزرگی است که با دوستانی از این دست آشنا بودم، هرگاه از توسعه پایدار ایران سخنی به میان می آمد، با تمام وجود بدنبال آن بودند که اثربخش و نقش آفرین باشند و در راه رسیدن به این هدف ماندگار از هیچ کوششی فروگذار نکنند. بی ادعا بودند و بی تکلف، صریح بودند و شجاع و آزاد اندیش. حقیقتاً شیفتگان خدمت بودند ولی نه از نوع تشنگان قدرت.
کمی به عقب تر بر گردم از مردان بزرگ دیگری نیز می توانیم یاد کنیم: دکتر محسن نوربخش که در ۲ فروردین ۸۲ این سرای خاکی را ترک گفت و ساسان منوچهری که در ۲۷ دی ۹۵ . و فهرست بلند بالای دیگری که مجال نام بردنشان نیست ولی جایشان واقعاً خالیست. همهِ دوستان یاد شده، ماههای پایانی عمرشان را با بیماری در گیر شدند. لکن بیماری هم موجبی برای دست از کار کشیدن آنها نشد و با احساس مسؤلیت و از صمیم جان به تلاش خود برای خدمت به مردم ادامه دادند. روح بلندشان شاد.
نمی دانم چه شده است که از این بزرگان در سپهر اقتصاد ایران کمتر نام برده می شود و از خدمتگزاران بی ادعایمان کمتر یاد می کنیم، در باره شان کمتر می نویسیم و نکوداشتی برایشان برگزار نمی کنیم.
در این اندیشه ام که برای جبران این کاستی، به نوعی تغییر نگاه نیاز داریم:
بزرگانمان را بزرگ بشماریم، تا خود بزرگ دیده شویم و کشورمان را نیز نزد جهانیان، بزرگ به نمایانیم.
علی اشرف افخمی – بتاریخ ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۰ – تهران
